In Bernte wahn, t’is lang all her, 
Ick weet sein Namen nich recht mehr,
Een Dokter, de bolt Dag und Nacht
Sick up sein Praxis afmarach,
Doch nun kam ick all up sein Nam,
He heet Cirurgus Bullerjahn.
De muß noch eenen Abends lat,
Denn da tomal gewt noch kein Straat,
In deepen Schiet na Mooriem fohren,
Denn dor schull noch wat Lüttks upstan.

Man unnerwegs, dat röppt ‚n Mann: 
„Herr Dokter, hollen S’ eben an,
Ick bitt Ehr kamen S’ to mie Fro,
De kellt de ganzen Glieder so.“

„Nee,“ seggt de Dokter, „hew kein Tied,
Na Huntrup is dat veels to wiet,
Ick mutt glieks hen nah een Geburt;
Man wenn dat nich to lange durt,
Dat S’mi dat utenanner sett,
Denn schriew ick glicks hier een Rezept.“

Dat däh de Mann nu tämlich rasch,
De Dokter söch denn in sein Tasch,
Um gau’n Stück Popier to kriegen
Und dat Rezept dorup to schriewen.
So kramt he in sein Mantel rum
Und find van’t Ministerium 
Son ohlen Breef, de nix mehr weert,
und schriewt Rezept denn up’t Couvert.
„So, “ seggt he , So, dat bruken S’man,
Und nu Johann man fix voran!“

Dabi röppt he van achtern her:
„Und morgen kam ick bi Ehr vör.“

Den annern dag käm Bullerjahn
Nu richtig ok in Huntorp an. 
„Nah,“ fragt he , „na, wo ist denn wurn,
Hett sick de Gliederpien verlurn,
Und hewt Se fliedig mien Rezept 
Bruckt, as ick dat hew güstern seggt?“

 „Wi hewt us,“ seggt de Mann, „bemueht,
Man hulpen hätt dat nich’nen Fleut,
Van dat Popier hew’k, as Se säen,
Ehr alle Stunn en Stück ingewen,
Man dat sät sa ’n Siegel unner,
Und dat kreg se partu nich runner,
Villicht hätt dat ok daran legen,
Dat sick den Fewers ganz nich gewen.“

De Dokter lacht hellut un seggt:
„Nee , damit käm se ok nicht’recht
Harr se dat Siegel mit upfreeten,
Dat harr ehr nützt ok nich nen beten.

Denn is so’n Minsch eenmal to dumm
Helpt ok kein Lack van’t Ministerium.“